– આનંદ રાવ
મારા ઘરની બરાબર સામેના ઘર પાસે એક કારીગરનો (હેન્ડીમેનનો) ટ્રક પાર્ક કરેલો હતો. હું મારા ડ્રાઈવ-વેમાં મારી ગાડીના કાચ લુછતો હતો. થોડી વારમાં હેન્ડીમેન એનું કામ પતાવી બહાર આવ્યો અને એનાં સાધનો એની ટ્રકમાં મુકવા લાગ્યો. એની નજર મારા ઉપર પડી. મેં પણ એના તરફ જોયું. અમને બંનેને જાણે કંઈક ચમકારો થયો. એ એના હાથ લુછતો લુછતો, રસ્તો ઓળંગીને મારી ગાડી પાસે આવીને ઊભો રહયો.
“Are you Mr. Lin!?” નવાઈ ભર્યો પ્રશ્ન એણે કર્યો. એના મોં ઉપર ખુબ આનંદ દેખાતો હતો.
‘Yes. I am. Are you Steve!?” હું પણ એને ઓળખી ગયો. ત્રીસેક વર્ષ પછી અમે મળતા હતા.
‘Yes…I am Steve.” એ મને ભેટી પડયો. “Mr. Lin, you are still here in the same house! 40 yrs! … In the same house! Wow!”
છ ફુટથી પણ વધારે ઊંચો. ગોરો. પડછંદ શરીરવાળો આ સ્ટીવ … લગભગ ચાળીસ વર્ષ પહેલાં, જ્યારે મેં આ મારુ ઘર ખરીધુ હતું ત્યારે ઘરનાં નાનાં નાનાં રીપેર કામ કરવા હું એને જ બોલાવતો. એ મારો કાયમનો
હેન્ડીમેન બની ગયો હતો. પ્રમાણીક અને ખુબ મહેનતુ. પુરા વિશ્વાસથી એને કામ સોંપી દેવાય. સહેજે કામ ચોરી નહી. કોઈ દગાબાજી નહી. ગ્રાહકના અજ્ઞાનનો લાભ લઈને એને ખુબ ચાર્જ કરીને લુટી લેવાની તો વાત જ નહી. એને તો એવી કલ્પના પણ ના આવે.
“સ્ટીવ, તું આટલાં બધાં વર્ષોથી ક્યાં ગુમ થઈ ગયો હતો.?”
અમારા બંનેના શરીર ઉપર ઉમ્મર દેખાતી હતી.
“મી. લીન. જવાદોને એ વાત. મારો એક મિત્ર છે. એ પણ મારા જેવુ જ કામ કરે છે. એ મને અહીંથી સો માઈલ દુરના વીસ્તારમાં લઈ ગયો. ત્યાં બધાં નવાં નવાં ઘરો બંધાતાં હતાં. એણે મને કહ્યું, “સ્ટીવ, એ એરીયામાં આપણે આપણી પ્લમ્બીંગ કંપની શરુ કરીશું. ખુબ બીઝનેસ મળશે. આમ થશે…તેમ થશે…એવી એની મોટી મોટી વાતોમાં હું આવી ગયો. આટલા વર્ષો જતાં રહ્યાં પણ કંઈ થયું નહી. એનાથી ઉલ્ટુ થતુ ગયુ. નવાં ઘરો હોવાથી કંઈ ખાસ રીપેર કામ મળતુ જ નહી. છેવટે હું કંટાળી ગયો. અને પાછો મારા આ જુના વિસ્તારમાં આવી ગયો. અહીં મારા જુના ઘરાકો ઘણા છે. જુઓને, તમે પણ હજુ અહીં જ છો.”
અમે બંને હસી પડયા.
“તારી વાઈફ લીન્ડા કેમ છે? તારો પેલો તોફાની દીકરો જોન અને દીકરી સીડી?”
“લીંડા તો બહુ ખખડી ગઈ છે. આર્થરાઈટીસ ખુબ છે. બંને છોકરાં પરણીને ઠેકાણે પડી ગયાં છે. બંનેને સારી નોકરી છે. અને બંનેને બબ્બે છોકરાં છે. અમે બધાં એક બીજાની નજીકમાં જ રહીએ છીએ.”
“Oh! So you are a grandfather now.”
‘Yes Sir… A very proud grandfather. Youknow, Mr. Lin, my daughter’s younger boy is now six years old. He is my buddy. He calls me all the time…. Talks too much. He constantly asks too many questions. He wants me to play with him all the time. If I play with other grandkids he gets jealous and gets very upset. He is a brilliant little guy. I call him Rikey.”
અમારી વાતો ચાલતી હતી ત્યાં એનો ફોન રણક્યો.
‘That’s him calling. Excuse me …”
“Yes, Rikey…”
સ્ટીવે ફોન ઉપાડયો. મને સંભળાય એટલા માટે એણે ફોન સ્પીકર ઉપર મુકયો. નાજુક બાલ અવાજ મને પણ ફોનમાં સંભળાવા લાગ્યો.
“Paa …. when are you coming? I have a brand-new toy to play with. I want you to come
and see this new toy and play with me. Paa, hurry up. Please.”
“Yes buddy. In just a few minutes I will be there and we will play with your new toy.
OK? ,.. I am on my way … just a few minutes….all right…big boy… ! ”
“Ok … Paa … but hurry up … ”
સ્ટીવે ફોન બંધ કર્યો. ફોન ખીસ્સામાં મુકતાં મુકતાં એણે મોં ફેરવી લીધુ. મારા તરફ પીઠ કરી. મને આછુ ધ્રુસ્કુ> સંભળાયુ. મેં એને મારા તરફ ફેરવ્યો. એની આંખમાં આંસુ ધસી આવ્યાં હતાં. એ લુછવા એ મથવા લાગ્યો.
“Steve, what is it? What happened?” મેં લાગણીથી પૂછ્યું. એના ખભે હાથ મુક્યો. એ એના કાંડાથી આંસુ લુછવા મથ્યા જ કરતો હતો.
આ પડછંદ સ્ટીવ! આટલો નરમ!
ઘરમાંથી પાણીનો ગ્લાસ લાવી મેં એને આપ્યો. બે ત્રણ ઘુંટડા લઈને એણે એની વેદનાં મારી આગળ ખુલ્લી કરી.
“Mr. Lin, this my grandson is in the Childrens’ hospital. He has something extremely complicated in his brain. The doctors are trying their best. But last week they told my daughter that they have no hope. Mr. Lin, he is my buddy…maximum six months … the doctors …”
એ એકદમ ભાંગી પડ્યો.
એને આશ્વાસન આપવા હું ભારે હૈયે એનો ખભો પંપાળતો રહ્યો.
[]
વેબ ગુર્જરી 