શૈલા મુન્શા
થોડા વર્ષો પહેલાં મારા ક્લાસમાં ડેસ્ટીની અને સેરીનીટી બે બહેનોને દાખલ કરવામાં આવ્યાં ચાર વર્ષની જોડિયા બહેનો પણ બંનેના સ્વભાવ વચ્ચે આસમાન જમીનનો ફરક. એ વર્ષે અમારા ક્લાસમાં જ્યારે બંને બહેનો આવી તો શરૂઆતમાં અમે પણ ભૂલ કરી બેસતાં એટલો દેખાવ સરખો. પહેલે દિવસે મમ્મી અને માસી બંને આ બાળકીઓને લઈને આવ્યાં. મમ્મીને જોઈ એવું લાગ્યું કદાચ એમનુ માનસિક સંતુલન પણ બરાબર નહીં હોય. એ પોતે જ એટલાં રઘવાયા અને દરેક વાત બે વાર બોલે, અમે જે વાત કહીએ એ સમજતા વાર લાગે અને કાંઈક વિચિત્ર સવાલ પુછે. રોજ મમ્મીને માસી બંને સાથે મુકવા આવે. અમને તરત ખ્યાલ આવી ગયો કે માસી જ મુખ્ય કર્તાહર્તા છે.
બાળકીઓના પિતા વિશે પુછ્યું તો મમ્મીને જ જાણ નહોતી કે એ ક્યાં હશે? લગભગ પહેલું અઠવાડિયું મમ્મીને માસી સાથે આવ્યાં અને બાર વાગે બંનેને સાથે આવી ડેસ્ટીની અને સેરીનીટીને લઈ જાય. થોડા સમય પછી એમની ફાઇલ પણ આવી ગઈ.
ડેસ્ટીની અને સેરીનીટી ભલે જોડિયા બહેનો, દેખાવ સમાન પણ સ્વભાવ એકદમ વિરોધાભાસી. શારીરિક અવસ્થામાં પણ ફરક, જમવામાં ફરક. જન્મ એમનો સમય કરતાં વહેલો થયો હતો એટલે મગજ અને શરીર બંને પર અસર થઈ હતી. પગમાં પૂરી તાકાત નહીં એટલે બંનેને પગ મજબૂત રાખવા કૃત્રિમ બુટ પહેરાવવા પડે. વજનદાર બુટ સાથે પણ બંને બહેનો દડબડ દડબડ દોડે. રમવાના મેદાનમાં પણ લસરપટ્ટીના પગથિયા ચઢે. સેરીનીટીને લિવરમાં કાંઈક તકલીફ, પેટ પર કોઈ નાની નળી જેવું મુકેલું એટલે દરરોજ બાર વાગ્યે મમ્મી કે માસી આવીને એને લઈ જતાં, પણ ડેસ્ટીની બીજા અઠવાડિયાથી આખો દિવસ સ્કૂલમાં રહેવા માંડી. તકલીફ હોવા છતાં સેરીનીટી હંમેશ હસતી અને બધા સાથે સહજતાથી ભળી જતી.
સ્કૂલબસના ડ્રાઈવરને એમની બહુ ચિંતા! એટલા સંભાળીને બસમાંથી ઉતારે, હાથ પકડીને અંદર મુકવા આવે. મને કહે “મીસ મુન્શા તું બીજા બાળકોને લઈ અંદર જા, હું ડેસ્ટીની, સેરીનીટીને લઈ આવું છું.”
થોડા દિવસ તો હું કાંઈ બોલી નહીં પણ પછી મેં બસ ડ્રાઈવરને કહ્યું, “તમે બે મિનિટ અહીંયા ક્લાસના દરવાજા પાસે ઊભા રહો અને જુઓ શું થાય છે?” ડેસ્ટીની સેરીનીટિને દોડતાં અને બીજા બાળકો સાથે રમતાં જોઈ એમની નવાઈનો પાર ના રહ્યો.
ડેસ્ટીની ફક્ત પ્રોટીનવાળા દૂધ પર જ જીવે. બસમાંથી ઉતરે ત્યારે દૂધની બોટલ એના મોઢામાં હોય. સેરીનીટી આમ તો બધું ખાઈ શકે પણ ડૈરી પ્રોડક્ટ બહુ ના અપાય, નહિ તો ઝાડા થઈ જાય. ડેસ્ટીનીનો ગુસ્સો ગજબનો. ક્લાસમાં આવતાની સાથે જો એનું ગમતું રમકડું બીજા કોઈ બાળકના હાથમાં હોય તો એં એં કરીને ઝડપ મારી એ રમકડું બીજાના હાથમાંથી ઝુંટવવાની કોશિશ કરે અને જો ના મળે તો એક ઠુંસો, એક ધક્કો કે એક થપ્પડ મારી દે. અરે! જો એનુ ધાર્યું ના થાય તો અમારી સામે પણ હુંકાર કરે. દિવસમાં એને ત્રણ વાર દૂધની બોટલ આપવાની હોય, પણ એ બેનને તો આખો દિવસ મોઢામાં બોટલ રાખી મુકવાની આદત. ઘરે કદાચ મમ્મી એમ કરતી હશે પણ અમારે તો એની તબિયતની કાળજી અને ડોક્ટરની સુચનાનુ પાલન કરવાનુ હોય એટલે આખો દિવસ બોટલ ન આપીએ તો અમારી સામે પણ એટલો ગુસ્સો દેખાડે.
આ બધું પેલા ડ્રાઈવરને બતાડ્યું અને કહ્યું “આ બાળકીઓને વધારે પડતી દેખભાળની જરૂર નથી”
બંને બહેનોમાં ડેસ્ટીની આળસુ,એને ક્લાસની બીજી પ્રવૃતિમાં બહુ રસ નહિ, બાળગીતો ચાલતા હોય, સ્માર્ટ બોર્ડ પર એ, બી,સી, ડી કે બાળકોને ગમતા કાર્ટુન કાંઈ પણ હોય ડેસ્ટીનીને જરાય રસ નહિ. જો એને આઈપેડ આપો તો આખો દિવસ એમાં મગન પોતાને જોવી હોય એ જ ગીતોની વેબસાઈટ આખો દિવસ જોયા કરે. જ્યારે સેરીનીટી બધા સાથે ગીતો ગાવામાં ભાગ લે, ક્લાસની પ્રવૃતિમાં ભાગ લે, હંમેશાં હસતી અને પરાણે વહાલી લાગે એવી. સેરીનીટી ઝડપથી બીજા બાળકોના નામ શીખવા માંડી અને એ બધાને એમના નામથી બોલાવવા માંડી. અમે કોઈ બાળકને બોલાવીએ તો અમારી સાથે એ પણ નામ લઈને બૂમ પાડે, અને પછી ખિલખિલ કરી હસી પડે. તમે જ કહો આવા બાળકો પર કોને વહાલ ના આવે??
સેરીનીટીની આવડત અને ધગશ જોઈ અમને ખાત્રી હતી કે એ ઝડપથી આગળ વધશે પણ ડેસ્ટીની અમારી બરાબર કસોટી કરતી. એની પાસે કાંઈ પણ કરાવવું એ લોઢાના ચણા ચવવા જેટલું મુશ્કેલ હતું, પણ એમાં જ તો મઝા છે જ્યારે આ બાળકોના જીવનમાં, એમને પ્રોત્સાહિત કરવામાં, એમને પ્રગતિના પંથે આગળ વધારવામાં અમારો પણ કાંઈક ફાળો હોય અને એ વાતની નોંધ એમના માતા પિતાની નજરે ચઢે, ત્યારે એમના ચહેરા પર અહોભાવની લાગણી જ તો હોય એ જ અમારૂં સહુથી મોટું ઈનામ હોય છે.
અમને સહુથી વધુ ખુશી એ વાતની હતી કે ડેસ્ટીની ને સેરીનીટીને મમ્મી સાથે મા તુલ્ય માસી મળી હતી જે અમારી બધી સુચનાને અમલમાં મુકવા હંમેશ તત્પર રહેતી.
ઈશ્વર કરે ને એક દિવસ આ બંને બહેનો પણ જીવનપથ પર સાચું માર્ગદર્શન પામે અને જરૂર નીલગગનની ચમકતી તારલી બની રહે!
સુશ્રી શૈલાબેન મુન્શાનાં સંપર્ક સૂત્રો::
ઈ-મેલ: smunshaw22@yahoo.co.in
બ્લૉગ: www.smunshaw.wordpress.com
વેબ ગુર્જરી 